Home » Amerika » USA 2014 Week 3
Category:

USA 2014 Week 3

25 juli 2014 Beale street Memphis

by admin

25 juli 2014 Beale street Memphis

Ontbijten doen we vandaag aan de bar van een Waffle house, goed ontbijt, slappe koffie. Gelukkig zit er verderop een Starbucks waar we een echte koffie halen. Dan zetten we koers naar Memphis. We moeten helaas het MLK monument overslaan en ook Stone mountain zijn we niet aan toegekomen.
Al snel zitten we op de snelweg en dan is het blik op oneindig en rijden maar, 600 km. We stoppen een paar keer om koffie te halen en om iets te eten maar verder valt er weinig te beleven.
Dit is echt een groot verschil met het westen waar je bijna altijd door een mooi landschap rijdt.
Als we Memphis binnenrijden komen we bij een druk kruispunt waar de stoplichten niet werken en dan zien we weer eens hoe gedisciplineerd de Amerikaanse automobilist daar mee omgaat. Steeds 2 rijen auto’s die om de beurt gaan rijden. Het werkt perfect.
We hebben het Comfort inn downtown geboekt waar je vanaf het zwembad op de negende verdieping een mooi uitzicht hebt op de brug over de Mississippi en de piramide.
Voor 10 dollar kunnen we de auto parkeren in de parkeergarage.

s Avonds lopen we naar Beale street en gaan we eten in de BB King Blues club. We moeten 5 dollar entree betalen voor entertainment want er speelt een band. We worden naar een mooie plek gebracht waar we goed zicht hebben op het podium. We zitten nog maar net als er een vrouw op Hanny afkomt die vraagt of ze wil dansen. Hanny is een beetje verbouwereerd maar gaat wel mee. Ik ben al lang blij dat ze mij niet vroeg. Als Hanny weer terug is komt iemand onze bestelling opnemen, biertje en een wijntje erbij, perfect. Wat een geweldige ambiance. De tent zit ook stampvol en is erg enthousiast over de band die allerlei covers speelt maar dat erg goed doet. Na deze band komt er een andere band op het podium met een saxofonist en een trompettist waar we niet zo veel van verwachten maar ook erg goed blijkt te zijn. Ze beginnen met een nummer van Stevie Wonder, dat swingt als een trein. Hanny en ik hadden hier nog wel een tijd willen blijven maar we moeten ook rekening houden met Julian die deze muziek maar niks vindt. Maar gelukkig is het op straat ook erg leuk. Overal klinkt muziek, alle zijstraten zijn afgezet door meerdere politieauto’s en de sfeer is gezellig.

We lopen tot aan het eind en daar speelt een erg leuk bandje op straat. Een paar dagen later kom ik er pas achter dat ze ‘All night long’ heten. Ik vind het achteraf jammer dat ik niet een CD heb gekocht die je daar gewoon voor 10 dollar kon kopen.
Als we teruglopen zijn een aantal acrobaten bezig met turnoefeningen en uit een binnenplaats klinkt een gigantische gitaarsolo waar we even naar kijken.
Dus als je in het weekend in Memphis bent, ga naar Beale street. Om een uur of 11 lopen we weer naar ons hotel. Helaas kunnen we niet meer bij het zwembad komen om de verlichte brug over de Mississippi te fotograferen.

0 comments
0 FacebookTwitterPinterestEmail

26 juli 2014 Graceland

by admin

26 juli 2014 Graceland

We ontbijten in het hotel en gaan daarna op weg naar Graceland. Nou hebben wij helemaal niets met Elvis maar je hoort van iedereen dat je Graceland gezien moet hebben en nu we toch in de buurt zijn…. We boeken de platinum tour zodat je eigenlijk alles ziet. En ik moet eerlijk zeggen, het viel niet tegen, integendeel wij vonden het eigenlijk zeer de moeite waard. Na deze tour kijk je er toch iets anders tegenaan, op de één of andere manier krijg je toch waardering voor hem.

Voor we het automuseum ingaan, halen we een ijsje, een double scoop. Nou dat hadden we beter niet kunnen doen. Het is zoveel dat we het niet eens op kunnen. En bij een temperatuur van ruim 30 graden lekt het ook zo lekker.
We bekijken de mooie collectie auto’s en de privé vliegtuigen en gaan dan op weg naar ……..Arkansas.

We rijden terug in de richting van het hotel waar we overnacht hebben maar steken nu de Mississippi over om een klein rondje Arkansas te doen zodat we deze staat kunnen toevoegen aan de lijst. Via een andere brug rijden we weer terug naar Memphis en gaan we op weg naar ‘the birthplace of the blues’, Clarksdale.We rijden over de beroemde highway 61, onder andere bezongen door Bob Dylan. Onderweg stoppen we even bij een visitor center waar buiten bluesmuziek te horen is.

De omgeving is overigens saai, allemaal katoenvelden. Als ze in bloei staan zal het wel een mooi gezicht zijn maar nu niet.
Van de ene ouwe meuk naar de andere ouwe meuk zou je kunnen zeggen, al is er een wereld van verschil tussen het ene en het andere.
Maanden geleden hebben we nl. de ‘Shack Up inn’ in Clarksdale geboekt want het leek mij te gek om daar te overnachten. Deze plek is heel bijzonder.
Op het terrein van de voormalige Hopson plantation is in 1998 als Bed & Beer, The Shack up inn geopend. Vanuit de wijde omgeving zijn zogenaamde ‘shacks’ verzameld waarvan er een stuk of 12 op het terrein staan. Dit zijn houten huisjes waar vroeger hele families in woonden. De huisjes zijn ingericht met antieke spullen, foto’s van oude Blues artiesten en de deuren zijn bekrast met spreuken en opmerkingen van de bezoekers die hier gelogeerd hebben. In de shacks is geen enkele luxe, of zoals ze op hun website zeggen, “the Ritz we aint” maar het is sfeervol en je kunt er prima overnachten. Verder kun je heerlijk op de dichtgemaakte veranda zitten. Wij overnachten in de Legends shack. Op het terrein kun je lekker rondstruinen met je camera omdat er allerlei oude auto’s, landbouwwerktuigen, een ouwe watertank, kortom allerlei ouwe troep ligt.

Nou heb ik hier speciaal op zaterdag gereserveerd omdat ik naar de Ground Zero Blues Club wil. In deze club, waarvan acteur Morgan Freeman mede eigenaar is, kun je eten maar in het weekend speelt er ook een band en dat lijkt me leuk om mee te maken.
Een paar weken geleden ontvingen we een mail van de Shack up Inn waarin ons werd verteld dat er vandaag een bruiloft is op het terrein en dat we dus deze avond niet gebruik kunnen maken van de bar. Is voor ons geen probleem, we gaan toch weg vanavond. Het is wel apart dat we de enige gasten zijn die niet bij het bruiloft gezelschap horen.
Voor we weg gaan zijn de voorbereidingen voor de bruiloft in volle gang. Om halfacht gaat het dan gebeuren. Het kersverse echtpaar staat op een soort ouwe kar met alle gasten er omheen. Ik sta in de buurt maar kan er niet veel van verstaan.

Terwijl hier het feest begint stappen wij in de auto voor de korte rit naar Clarksdale waarbij we langs het bekende Crossroads monument komen, de twee gitaren op het kruispunt van highway 61 en 49. De plek waar volgens de legende Robert Johnson zijn ziel aan de duivel zou hebben verkocht om de blues te kunnen spelen.

We parkeren de auto voor de deur van het restaurant en gaan naar binnen. Het is er erg rustig en we mogen gewoon gaan zitten waar we willen.

Als we al een tijdje aan het eten zijn begint de band te spelen. Het zijn een stel oude mannen die oubollige blues spelen. We vinden er weinig aan en er is bovendien niet veel sfeer. Even later komt er iemand langs met het verzoek om 15 dollar te betalen. Nou dat zijn we echt niet van plan. We zeggen dat we hier alleen zijn om te eten. Zodra we het eten op hebben gaan we. Hier had ik veel meer van verwacht. We rijden nog even naar ‘Reds’, een ander bluestentje in Clarksdale, maar buiten horen we al dat we daar niet naar binnen hoeven te gaan.
Dan maar terug naar de Shack up inn. We gaan lekker op de veranda zitten en genieten mee van de band die op de bruiloft speelt en dat klinkt best lekker. Op een gegeven moment komt er iemand langs om te zeggen dat we ‘more than welcome’ zijn om het feest mee te vieren.
Met enige tegenzin gaan we er naar toe. Dit is dus een echte Amerikaanse bruiloft hè, iedereen neemt eten of drinken mee. We lopen wat verloren rond en komen ook niet echt in contact met de mensen. Na een kwartier, twintig minuten houden we het voor gezien en gaan we weer terug naar onze shack. Later komt er weer iemand die ons uitnodigt maar we hebben er geen zin in.

0 comments
0 FacebookTwitterPinterestEmail

27 juli 2014 Clarksdale en blues

by admin

27 juli 2014 Clarksdale en blues.

Voor het eerst in deze vakantie gaan we uitslapen, ook wel eens lekker. Om 10 uur gaan we brunchen in het ‘Rust’ restaurant maar daarvoor kun je al koffie halen. Het wordt uiteindelijk halfelf voor we gaan eten en het smaakt prima.
We vragen bij de receptie of we hier in de buurt ergens bij de Mississippi rivier kunnen komen. Ja, als we de weg die achter de Shack up Inn loopt uitrijden dan komen we bij de rivier. Zo gezegd, zo gedaan, de weg verandert al gauw in een eindeloze gravelweg door katoen en aardappelvelden. Gelukkig is de weg goed te berijden maar we hebben niet het idee dat we op deze manier bij de rivier zullen komen. Op een gegeven moment besluiten we maar terug te rijden naar Clarksdale. Die rivier zien we later nog wel.
We gaan naar het blues en rock museum van Theo Dasbach. Theo komt oorspronkelijk uit Apeldoorn, is een museum begonnen in Friesland en is in 2005 terechtgekomen in Clarksdale Mississippi. Dit museum is één van ongeveer 10 musea die hier in de regio aan blues zijn gewijd en waarvan het belangrijkste en mooiste museum zich bevindt in Indianola, het B.B. King Blues Museum & Delta Interpretive Center. Maar ik mag al blij zijn dat we dit museum bezoeken want mijn reisgenoten zitten daar niet echt op te wachten.
Helaas is Theo er niet, heel jammer want het had ons erg leuk geleken om deze oud stadgenoot te ontmoeten. We betalen 5 dollar p.p. en worden rondgeleid door een mevrouw die ons aan de hand van foto’s allerlei verhalen vertelt over beroemde plaatselijke blueshelden. Hier kom ik er ook achter wat de naam is van het leuke bandje dat we in Memphis op straat zagen optreden omdat ik een foto van de zanger zie. Dat bandje, ‘All night long’ komt hier vandaan. Op een gegeven moment is ze uitgepraat en laat ze ons alleen. Op ons gemak struinen we door het museum waarbij we aan het eind van ons bezoek een dvd bekijken met de documentaire Cheesehead Blues van de Nederlandse regisseur Jan Doense. In de documentaire komen naast Theo Dasbach bekende plaatselijke blueslegenden als T-Model Ford, Watermelon Slim en James ‘Super Chikan’ Johnson aan het woord.

Nou zeggen die namen mij helemaal niets maar je krijgt in deze documentaire wel een goed beeld van wat de blues muziek voor Clarksdale heeft betekend en nog steeds betekent.
Ik vind het wel mooi dat ze hier in Clarksdale de muziek op alle mogelijke manieren promoten. Deze stad ademt blues, er is zelfs een John Lee Hooker street. De stad zelf is grauw en arm met veel verwaarloosde en vervallen huizen en een hoog misdaadcijfer. Ze zijn hier blij met het bluestoerisme waardoor er toch wat geld binnenkomt.
De dame van het museum neemt nog een foto van ons voor het museum, wij maken nog wat foto’s in de buurt o.a van een muurschildering van Clint Eastwood, heeft niks met muziek te maken maar ik vond hem wel mooi. Hierna gaan we terug naar de Shack Up Inn om nog wat te relaxen.

Ik loop nog eens rond om wat foto’s te maken en dan is het alweer tijd om te gaan eten. Het enige fatsoenlijke restaurant dat op zondag open is, is The Stone Pony. Ook wat dat betreft is het armoe troef in Clarksdale, de twee beste restaurants zijn gesloten. We eten redelijk.
Na het eten kijken we nog even bij Red’s waar vanavond Watermelon Slim optreedt. Julian heeft daar natuurlijk totaal geen zin in maar ik wil toch even horen wat voor muziek dat is. Ik luister een tijdje en kom tot de conclusie dat ik er niets aan vind. Julian heeft mazzel, we gaan terug naar de ‘Legends’ shack.

0 comments
0 FacebookTwitterPinterestEmail

28 juli 2014 Zoektocht naar de Mississippi.

by admin

28 juli 2014 Zoektocht naar de Mississippi.

Ik koop nog een T shirt in de giftshop van de Shack Up Inn en dan is het tijd om op weg te gaan naar Natchez. Na een redelijk ontbijt onderweg volgen we weer highway 61 met dezelfde uitzichten als twee dagen geleden, katoenvelden dus. We tanken in Cleveland en rijden door Leland. In dit stadje zit naast het Muppet museum ook nog het Highway 61 Blues Museum maar daar hebben wij geen zin in.
We besluiten om wegnr 1 te nemen want dat zou een scenic road moeten zijn en volgens de kaart loopt deze weg vlak langs de Mississippi. De weg is best wel mooi om te rijden maar niet heel speciaal. We rijden nog ergens een dijk op, volgens een bordje geen publieke weg maar we wagen het er op. Maar ook dit loopt op niets uit, we zien geen glimp van de machtige rivier.
Als we Vicksburg binnenrijden zien we al gauw een bordje scenic drive. Als we deze volgen komen we langs een paar prachtige Victoriaanse huizen.
Dan zien we een bord met Visitor center en gaan daar maar eens kijken, misschien hebben ze weer gratis koffie.
Maar wat zien we als we het parkeerterrein oprijden, juist de Mighty Mississippi, eindelijk gevonden.

Eigenlijk wel gek dat deze grote rivier zo slecht toegankelijk is. We blijven even kijken naar de rivier en gaan dan naar binnen. Er is inderdaad gratis koffie, we pakken wat folders en gaan dan op weg naar het National Military Park. We betalen 8 dollar en beginnen aan de scenic drive van 32 mile.
En we zijn blij dat we hier heen zijn gegaan, wat een mooi en indrukwekkend park.

Helaas moeten we in verband met de tijd redelijk snel door het park en kunnen we het park niet heel goed bekijken.
Na dit park gaan we snel op weg naar Natchez. Highway 61 is hier totaal anders en veel leuker om te rijden. We rijden ook nog een stukje Natchez Trace Parkway en zijn om een uur of zes in Natchez.
Het B&B, de Oakhill Inn is gauw gevonden en daar blijken nog twee Nederlanders te zitten, leuk.
Dit is een werkelijk schitterende super-de-luxe B&B en natuurlijk een levensgroot contrast met onze vorige overnachting. Ik heb daar ook rekening mee gehouden bij het boeken van dit B&B. Eerst overnachten in ouwe meuk en daarna totaal het tegenovergestelde.

We hebben de hele bovenverdieping bestaande uit twee slaapkamers. Op één daarvan staat een mooi canopy bed maar dat is te smal om samen fatsoenlijk te kunnen slapen. Julian wil er natuurlijk graag in slapen.
Nadeel van de bovenverdieping is wel dat we alle bagage de smalle steile trap op moeten slepen. Als we alles uitgeladen en naar boven hebben gebracht staat er een heerlijke Mint Julep cocktail voor ons klaar en bovendien een schaal met zelfgemaakte koekjes. Donald, één van de twee eigenaren van het B&B vertelt ons wat praktische dingen over de gang van zaken in dit B&B. We kunnen bijvoorbeeld gebruik maken van de koelkast waar bier en ander drinken in staat.
Voor we gaan eten gaan we nog even lekker in de prachtige tuin zitten waar we gezelschap hebben van drie katten.
’s Avonds lopen we naar Cotton Alley inn, een Italiaans restaurant waar we heerlijk eten. Als we terug lopen valt het op dat er vrijwel niemand op straat te vinden is. Het lijkt hier wel uitgestorven.

Volgens tripadvisor is dit het beste B&B van Amerika en het 3e beste van de wereld. Nou hebben wij al in heel wat B&B ’s overnacht en dit is inderdaad de mooiste tot nu toe. Ook de duurste trouwens.

0 comments
0 FacebookTwitterPinterestEmail

29 juli 2014 Sightseeing in Natchez

by admin

29 juli 2014 Sightseeing in Natchez

Als we om 8 uur naar beneden gaan staat de koffie al klaar. We gaan even lekker in de tuin zitten totdat we aan tafel kunnen. Zoals eigenlijk altijd in een B&B is de koffie heerlijk.
Als Julian beneden komt zegt hij dat er een probleem is, hij heeft één van zijn lenzen laten vallen in de wasbak. Het blijkt onmogelijk om de afvoer los te draaien en de eigenaar van het B&B heeft geen gereedschap daarvoor. En als hij een loodgieter moet laten komen kost hem dat 200 dollar, kortom die lens is hij kwijt. We laten onze dochter een lens bestellen die ze dan later meeneemt naar Florida.
Tot die tijd zal hij het moeten doen met één lens. Hopelijk kunnen we dit claimen bij de reisverzekering. (kon inderdaad geclaimd worden als verloren bagage)
Precies om halfnegen kunnen we aan tafel en krijgen we een werkelijk heerlijk ontbijt voorgeschoteld. Heerlijke Eggs Benedict, fruit en zelfgemaakte muffins, echt superlekker.

Het is bovendien erg gezellig aan de ontbijttafel met de twee mannen uit Amsterdam die ook een rondreis van 6 weken door het zuidoosten maken. Later komt Donald erbij zitten die ons vertelt over de geschiedenis van dit huis, over waarom hij en zijn partner vanuit New Jersey hierheen gekomen zijn, over Natchez etc.
Het is al 11 uur als wij naar het Visitor Center lopen. Onderweg krijgen we al spijt, het is veel te warm om te lopen. Bekaf komen we aan bij het Visitor Center waar we kijken naar het uitzicht over de rivier dat niet bijzonder is. We kijken binnen ook even rond om een idee op te doen wat we kunnen doen vandaag. We nemen een kaartje mee waar de mooiste en bekendste antebellum huizen van Natchez op staan.
We lopen terug naar ons B&B om de auto op te halen. We rijden eerst naar ‘Under the Hill’ waar je aan de oever van de Mississippi staat. Eindelijk een mooi uitzicht op de rivier en op de brug over de rivier. Er ligt hier ook een casino boot waar we even iets willen drinken. Maar helaas, je moet 21 zijn dus komt Julian er niet in.

Hierna rijden we naar het Natchez National Cemetary, een gigantisch groot prachtig aangelegd kerkhof. We zien mooie graven van mensen die hier in de 19e eeuw zijn begraven. Ook veel graven van unknown soldiers uit de burgeroorlog, erg mooi.

Vervolgens maken we een tocht langs de antebellum huizen die op ons kaartje staan. Je kunt sommige van deze huizen ook van binnen bekijken maar één of meer foto’s vinden we genoeg.

Om een uur of vier rijden we terug naar de B&B om nog even lekker te relaxen in de tuin.
Om halfacht rijden we weer naar ‘Under the Hill’ om de zonsondergang boven de Mississippi mee te maken. Statief klaar maar zoals zo vaak valt het weer tegen, niet echt spectaculair.

We eten in de Magnolia grill die hier aan ‘Under the Hill’ zit. Voor de verandering eten Hanny en ik een hamburger en Julian gegrilde Catfish, smaakt allemaal prima.

0 comments
0 FacebookTwitterPinterestEmail

30 juli 2014 Rosedown plantation en swamp tour

by admin

30 juli 2014 Rosedown plantation en swamp tour

Samen met een echtpaar uit Austin genieten we nog een keer van een heerlijk ontbijt. Dit was wel een duur verblijf, liefst 499 dollar voor twee nachten maar dan heb je ook wat. Toch ook een minpuntje, het bed waarin wij sliepen zakte behoorlijk door.
We laden alle bagage weer in de auto en gaan op weg naar Breaux Bridge, Louisiana.

We maken een stop bij de Rosedown Plantation in St Francisville. We krijgen hier een leuke rondleiding door het huis. Onze gids is goed te verstaan en de rondleiding is interessant. We krijgen het hele huis te zien en daarna kunnen we vrij rondlopen in de prachtige tuin. Echt de moeite waard.

Hierna weer verder over de 61 waarna we in Baton Rouge de I10 opdraaien. De snelweg is gedeeltelijk op grote pilaren gebouwd omdat hij dwars door de swamps loopt.
Aan beide kanten heb je af en toe een mooi uitzicht over deze swamps.
Omdat ik een heel summiere bevestiging heb gekregen van onze volgende verblijfplaats en ik de naam niet precies kan herinneren rijden we eerst naar de verkeerde B&B waar natuurlijk geen reservering bekend is op onze naam. Ze zijn hier zo aardig om de goede B&B voor ons te bellen zodat we 10 minuten later op de goede locatie aankomen.
Hier worden we wel met een probleem opgezadeld. Omdat we hier in moerasgebied zitten en geen zin hebben om ’s avonds lek gestoken te worden hebben we een cabin met een screened porch gereserveerd. Omdat de mensen die voor ons de cabin hebben gehuurd een nacht langer willen blijven, heeft de eigenares ons naar een andere duurdere cabin overgezet. Wij betalen dan gewoon de zelfde prijs als die van de door ons gereserveerde cabin.
Alleen deze duurdere cabin heeft geen screened porch en daar zijn wij niet blij mee. Die vrouw baalt er behoorlijk van. Ze dacht iets goeds gedaan te hebben door ons een duurdere cabin te geven. Het prijsverschil is 40 dollar.
We gaan eerst die duurdere cabin maar eens bekijken en dan zien we wel verder. We denken dat het prijsverschil zit in de keuken die in deze cabin zit. Nou hebben we niets aan die keuken maar we gaan toch maar akkoord. We hebben ook geen zin in verder gezeur en het is maar voor één nacht.

De vrouw reserveert op ons verzoek wel een sunset swamptour om 6 uur vanavond. Er zijn blijkbaar nog een paar plaatsen vrij op de boot dus hebben we geluk. Kosten 20 dollar p.p.
Om een uur of 5 gaan we op weg om een broodje te eten in Breaux Bridge bij een Sonic. Deze keten hebben we al vaker gezien deze vakantie maar we zijn er nog niet geweest. Ik vind het wel een leuk concept. Er zijn een aantal parkeerplaatsen waar een menulijst hangt, je geeft de bestelling door via een luidspreker en je betaalt meteen met je creditcard. Even later wordt de bestelling door iemand op rolschaatsen bij je auto gebracht. Hierna snel naar de locatie waar de swamp tour start.

Er staat al een gezin met twee kleine kinderen uit San Antonio te wachten. Het blijkt dat een aantal mensen heeft afgezegd zodat we maar met zeven personen in de boot zitten en dat is wel lekker. We mogen natuurlijk wel blij zijn dat de gids met zo weinig klanten toch een tour wil doen.
En de swamp tour was geweldig, prachtige natuur, een stuk of 8 alligators gezien, mooie vogels en een schitterende zonsondergang. Was echt super, mede door het feit dat er helemaal geen muggen waren. Dat is eigenlijk ongelooflijk, maar dat schijnt te komen omdat er duizenden libelles rondvliegen die de muggen opeten.

Hierna eten we in het blijkbaar zeer befaamde restaurant Pont Breaux. Volgens een lijst met namen van celebrities zijn hier o.a. Matt Dillon, Stevie Ray Vaughn en nog veel meer artiesten en andere bekende mensen geweest. Als je het gebouw ziet aan de buitenkant geef je er geen stuiver voor. Maar het eten zal dan wel goed zijn. Dat vinden wij echter niet. Ik heb een Louisiana Gumbo besteld maar ik vind er niet veel aan. Hanny heeft Crawfish besteld maar daar zitten zoveel rivierkreeftjes in dat het gewoon teveel is. We pikken nog een kwartier mee van een Zydeco band die hier optreedt. We hadden nog geluk dat we konden eten omdat de keuken om negen uur sluit en wij kwamen kwart voor negen binnen.
De rest van de avond brengen we door bij de cabin waar het overigens toch meevalt met de muggen.

0 comments
0 FacebookTwitterPinterestEmail

31 juli 2014 Naar New Orleans via de Laura Plantation

by admin

31 juli 2014 Naar New Orleans via de Laura Plantation

Omdat dit een B&B is hoort er natuurlijk een ontbijt bij. In het restaurant kunnen we kiezen uit 6 verschillende ontbijt menu’s. We kiezen gewoon voor scrambled eggs met sausage en het smaakt prima.
We rijden door Breaux Bridge dat wij overigens weinig vinden voorstellen en nemen de US 90 van Lafayette naar New Orleans. Na een paar km hebben we weer bijna een ongeluk. Eén of andere grote eikel rijdt zo de weg op waardoor Hanny weer een snelle uitwijk manoeuvre moet doen. Het scheelt weer niet veel.
Een eindje verder zijn we ineens in extase, we zien een Starbucks. En waarom zijn we in extase, omdat we vanaf Atlanta geen Starbucks meer hebben gezien. We halen een heerlijke koffie met iets erbij en genieten daarvan buiten op het terras. Julian neemt een frappucino.
Wat wel grappig is, is dat er aan een tafel naast ons 4 oudere mannen zitten die ons doen denken aan maffiosi. Verweerde koppen, zonnebril op maar ze praten gewoon over een bepaalde film die ze gezien hebben. We moeten er later wel om lachen.
Het uitzicht vanaf de highway is totaal niets aan. Even voorbij Morgan City slaan we af om richting Laura Plantation te gaan. We komen door allerlei dorpen met Franse namen zoals Thibodaux, Napoleonville en Paincourville. Mooie huizen wisselen elkaar af met vervallen en verlaten huizen. Niet echt spectaculair te noemen.
Uiteindelijk rijden we over de dijk langs de Mississippi waarbij je overigens niets ziet van de rivier. Vlakbij de Oak Alley Plantation is een parkeerplaats waar je bij de rivier kan komen. Er valt niet veel te zien , geen boten alleen maar een brede rivier. Even later zijn we bij de Laura Plantation waar we een leuke interessante rondleiding krijgen. Gids Bryan weet heel veel en is erg enthousiast en het klinkt absoluut niet als een opgedreunde riedel. Tijdens de rondleiding van maar liefst anderhalf uur horen we de geschiedenis van de vrouwen die op deze plantage de baas zijn geweest.

Hierna zijn we binnen een uur op ons adres in New Orleans, een appartement via Airbnb op Esplanade Avenue op 10 minuten lopen van het French Quarter. Gelukkig kunnen we de auto voor het huis parkeren.
We zitten in een zogenaamd Shotgun house, keuken, woonkamer slaapkamer. Als we het appartement betreden vragen wij ons af waar Julian moet slapen, er staat maar één bed en de sofa is geen slaapbank. Uiteindelijk brengt een telefoontje naar de eigenares uitkomst. Dit had nog wel wat voeten in aarde want met onze smartphones kunnen we niet bellen wegens geblokkeerd in het buitenland. Gelukkig heb ik nog een antieke Nokia bij me die eerst opgeladen moest worden. Afijn, in één van de kasten ligt een tweepersoons airmatras waar Julian op kan slapen.

We eten een hamburger bij Port of Call, ongeveer 500 meter verderop. Daarna lopen we naar Bourbon street waar het zeer gezellig is. In veel bars spelen bandjes en sommige klinken zeer aantrekkelijk. Maar ja we hebben een zoon van 16 bij ons en die komt nergens in. Iemand probeert Hanny een male striptent in te praten maar excuseert zich als hij merkt dat ik bij haar hoor. Je ziet hier werkelijk de meest vreemde figuren. Er is wel ontzettend veel politie op de been.

Als we terug naar huis lopen worden we aangesproken door een zwarte man die een heel verhaal houdt, maar uiteindelijk gewoon geld wil hebben voor benzine. Nou hij kan de pot op, we zeggen dat we geen cash bij ons hebben. Als we verder lopen roept hij nog dat hij ons niet gelooft en dat het komt omdat hij ‘black’ is.
De rest van de avond zitten we lekker op ons balkon waarbij ik niet in de gaten heb dat ik word lek geprikt. Dat merk ik pas de volgende dag.

0 comments
0 FacebookTwitterPinterestEmail